โฮดวงจำปา
เวลาชมน้อง
นึกเห็นันช้อง
มองเห็นหัวใจ
เฮานึกขึ้นได้
ในกลิ่นเ้าหอม
เห็นสวนดอกไม้
บิดาปลูกไว้
ตั้งแต่นานมา
เวลาหงอยเหงา
เจ้าช่วยบรรเทา
เาหายโศกา
เจ้าดวงจำปา
คู่เคียงเฮามาแต่ยามน้อยเอย
กลิ่นเจ้าสำคัญ
ติดพันหัวใเป็นหน้ารักใคร่
เมื่อดมกลิ่นเจ้า
ปานพบชู้เก่า ที่พรากจากไป
เจ้าเป็นดอกไม้
ที่งามวิไล
ตั้งแต่ใดมา
เจ้าดวงจำปา
มาลาขวัญฮัก
องเรียมนี้เอย
โฮดวงจำปา
ปุปผาเมืองลาว
งามดังดวงดาว
ชาวลาวพึ่งใจ
เกิดอยู่ภายใน
แดนดินล้านช้าง
เมื่อใดพลัดพราก
ออกหนีไปจาก
บ้านเกิดเมืองนอน
เรียมจะเอาเจ้า
เป็นเพื่อนร่วงเหงา เท้าสิ้นชีวา
เจ้าดวงจำปา
มาลางามยิ่ง
มิ่งเมืองลาวเอย