作词 : สุทธิพงษ์ สมบัติจินดา
作曲 : บวรภัส จินต์ประเสริฐ
ผิดถูกก็เข้าใจทุกที
ว่ามันเลวมันไม่ดียังไง
ทั้งที่สมควรชั่งใจ
ยังจะเดินไปหา
รู้เขามีตัวจริงก็จะชิง
จะไขว่จะคว้า
ตอนที่ฝันเหมือนมันเป็นสุข
ความเป็นจริงมีแค่ทุกข์ในใจ
เหมือนรางวัลที่ยิ่งใหญ่
มีแค่หยดน้ำตา
รักให้มากเท่าไหร่
มันก็ไม่มีวันได้มา
ยิ่งกอดยิ่งหนาว
มันเหงามันร้าว
ไม่เคยจะมั่นคง
เมื่อคำว่าหลง
ลอยผ่านไปช้าช้า
ยิ่งกอดยิ่งรู้ยิ่งซึ้ง
ว่าถึงวันนึงก็ต้องลา
แท้จริงคือภาพลวงตาเท่านั้น
ไม่มีอะไรไกลกว่า
แค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว
ทำอะไรต้องซ่อนต้องหลบ
ยังอดทนก็ได้คบกันไป
ไม่มีคำว่าเมื่อไหร่
อยากเมื่อไรจะมา
คำว่ารอซักวัน
มันก็เป็นแค่เพียงสัญญา
ยิ่งกอดยิ่งหนาว
มันเหงามันร้าว
ไม่เคยจะมั่นคง
เมื่อคำว่าหลง
ลอยผ่านไปช้าช้า
ยิ่งกอดยิ่งรู้ยิ่งซึ้ง
ว่าถึงวันนึงก็ต้องลา
แท้จริงคือภาพลวงตาเท่านั้น
ไม่มีอะไรไกลกว่า
แค่ความสัมพันธ์ชั่วคราว
ยิ่งกอดยิ่งหนาว
มันเหงามันร้าว
ไม่เคยจะมั่นคง
เมื่อคำว่าหลง
ลอยผ่านไปช้าช้า
ยิ่งกอดยิ่งรู้ยิ่งซึ้ง
ว่าถึงวันนึงก็ต้องลา
แท้จริงคือภาพลวงตาเท่านั้น
แค่มือที่สามที่ไม่มีความสำคัญอื่นใด